Laten we na de vijfde externe 0 op rij, door sommigen ook wel de dubbele rokade genoemd (0-0 0-0-0) de ellende maar eens van ons afschrijven. Het werd wel weer eens tijd ook.
Het hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld het nieuwtje op zet twee dat door wit in het Frans werd gebracht. 1.e4 e6 2.Ke2! Dat zie je niet vaak. Ik had het in ieder geval nog niet gezien.
Deze zet heeft allerlei voordelen. Zo creëer je voor de koning ineens een vluchtveld op e1, terwijl in andere situaties de koning alleen naar e2 kan, wat natuurlijk niet zo’n best veld voor de koning is. Bovendien kunnen na Ke2 de witveldige loper en de dame niet meer naar slechte velden worden gespeeld, wat natuurlijk ook altijd lekker is. En er is het verrassingseffect, hoewel je dat enigszins teniet kunt doen door zelf Ke7 te spelen.
Het is interessant te zien wat de computer van dit soort zetten vindt. De stokvis geeft na 2.Ke2 (-1.31) voor zwart. Diep Hiarcs geeft (-0,89) en blijkt dus niet voor niets Diep van zijn voornaam te heten. Het valt allemaal nogal mee. Carlsen zou waarschijnlijk zeggen dat de foutmarge in de opening vrij groot is, en na wat “too weak too slows” ons finaal van het bord rammen.
Een interessante vraag die opkwam toen Cees Flikweert, die de zwarte legers aanvoerde, ons dit pareltje liet zien, is natuurlijk wat nu eigenlijk het beste antwoord is voor zwart. Pijlman en ondergetekende waren het er over eens dat e5 moet worden gespeeld, al is het alleen maar vanwege de schoonheid van de symmetrie. Daarna is Ke1 een zet, wat natuurlijk helemaal een prachtstelling geeft. Zwart speelt nu eigenlijk met 1.e4 e5 met omgekeerde kleuren, waarbij zwart (wit in dit geval) de rokade kwijt is. De stand is volgens de stokvis -1.23. Na 1.e4 e5 is het +0.32 wat betekent dat een rokade in de opening volgens het apparaat ongeveer 1,5 pion waard is. Interessant! zouden sommigen op de club zeggen.
Zelf speelde ik tegen Paul Scheermeijer. Daarvan kunnen we in ieder geval het volgende zeggen. Onze partijen in de interne worden ingedeeld volgens het zogenaamde keizersysteem. Dat systeem houdt vooral in dat ik altijd, ALTIJD, zwart heb tegen onze voorzitter. De systemen van de keizer zijn ondoorgrondelijk.
Als we die pot spelen dan gebeurt eigenlijk meestal altijd hetzelfde. Het wordt een soort koningindische aanval van wit tegen het frans. Veelal kom ik beter te staan, tenminste dat vind ik zelf. De uitslag is er vooral van afhankelijk of ik de enige ben die vreselijke blunders maakt, of dat Paul daar vrolijk aan mee doet. Donderdag deed Paul mee. Ik denk niet dat ik ooit een pot heb gespeeld met meer slechte zetten, dat terwijl tot zet 40 nauwelijks een zet werd gedaan waar de computer echt van schrok. Bijna werd het perfecte schaak gespeeld bij West, maar toen kwam het eindspel.
Tsja. is dit nu leerzaam? De voorzitter voelde zich enigszins bestolen, omdat hij in in gewonnen eindstelling remise gaf. Ik weet het niet. Volgens mij wil je dan gewoon niet winnen. Zelf voelde ik mij ook enigszins bestolen. De grafiek van de pot vertelt het volgende verhaal.
grafiek Scheermeijer Winsemius 
De totale opgetelde evaluatie van de pot was -151 voor de zwarte legers, dat ben ik dus. Die 151 wordt wel enigszins vertekend omdat het voordeel op zet 59 (-50,3) was. Als deze telling werd gehanteerd zou ik gewoon een puntje hebben gescoord.Beide spelers hebben één dwingende mat over het hoofd gezien. Daarbij moet wel worden aangetekend dat mijn mat in 13 was, wat natuurlijk altijd lastig is, maar wel met een zet die opzichtig materiaal won en dus zeer voor de hand liggend was. De mat van Paul was in 7, ook lastig, maar ook met een zet die opzichtig won, hij zag hem bovendien een paar keer achtereen over het hoofd, maar ik vind niet dat hij dan vaker telt. Die mat zat bovendien in de slotstelling die remise werd gegeven. De voorzitter en de extern wedstrijdleider halen achter het schaakbord altijd het slechtste in elkaar naar boven en dat is natuurlijk wel weer mooi.
Wat er verder gebeurde? Geert Renkema stond voor donderdag op 11 remises. Hij keek erg blij, dus ik ga er vanuit dat hij nu de leiding in de PROCUP heeft met 12 remises. Er werd hier en daar wat gezeurd over een gebrek aan weekpraatjes. Daar is nu in ieder geval iets aan gedaan. Er was discussie over het nieuwe materiaal. De borden zijn binnen uit Polen, maar het testbord is na 3 weken al flink beschadigd. Wat nu? Maakten de leden van onze club zich maar zo’n zorgen om hun materiaal als ze achter het bord zaten.
Er werd later op de avond wat doorgegeven. Ik begrijp daar altijd weinig van, maar ben er inmiddels wel achter dat het niet erg veel uitmaakt als je tegen Wiel een Dame achterstaat in die spelvorm.
Hillebrand blijft winnen. Na zijn zege in de tweede periode lijkt hij nu ook (bijna?) de koppositie in de algemene ranglijst te hebben overgenomen van Jeroen, die een beetje het risico loopt in een seizoen waar hij de hele tijd hoog staat met lege handen naar huis te gaan.
Ik zag ook weer allerlei nieuwe gezichten op de club. Het moet natuurlijk niet veel gekker worden.
Wat ook altijd leuk is, is dat er weer een g4 claim was. De man uit Oosterhout, die vroeger remisekoning was, is nu g4 koning. Twee weken geleden was Wim Helmers zo verbouwereerd door dit oneerbare voorstel dat hij meteen akkoord ging met remise (in gewonnen stelling) en naar huis ging. Frans reageerde met een: “Wat is dat?” Om in een stelling met 35 minuten plus 2 extra minuten tegen 2 minuten plus natuurlijk 5 seconden per zet het g4 mannetje alsnog op zijn plek te zetten. Frans lijkt klaar voor de derde periode.
We zullen voor eenieder de g4 regel nog 1 keer uitleggen. Wie minder dan 2 minuten op zijn klok heeft in een pot waar gespeeld wordt zonder increment (dus zonder dat er elke zet wat tijd bijkomt) mag g4 claimen. Dat is tegelijk een verkapt remise aanbod. Als de tegenstander accepteert is het dus remise. Als hij de remise niet accepteert wordt er doorgespeeld met een increment van een paar seconden per zet. Ik weet eigenlijk niet hoeveel. (NB inmiddels gecheckt, het is 5 seconden) De speler die het aanbod accepteert krijgt wel 2 minuten extra op de klok. Het is vooral een goed instrument om in verloren stelling de tegenstander in verwarring te brengen. Wat een waanzin! Maar voor sommigen natuurlijk een uitstekend instrument om het irritatieniveau achter het bord tot een oneindige hoogte te doen stijgen.